Driebit
Toen de Duitser ook binnen stormde stond ik inmiddels al bij moeder achter de rokken. De zeer kwade Duitser dreigde dat hij me mee zou nemen maar moeder kreeg het voor elkaar dat dat niet gebeurde. Wel moest ik met mijn vingers, de nog steeds aanwezige, wit schuimige spuug klodder van de broekspijp verwijderen. Ik heb die klodder nog altijd op mijn netvlies gebrand staan! En al is het 60 jaar geleden, ik vind nu nog altijd, dat het een prachtexemplaar van een klodder was!!) Of het bangheid van moeder was of als een soort straf weet ik niet meer maar ik mocht 5 dagen niet naar buiten.
Een van de bezigheden van een vier- a vijfjarig jongetje was toen ook het meelopen met de door de straat marcherende, meestal ook zingende pelotons Duitse soldaten. Helemaal geweldig was het dan, als je aan de hand van de "hoofdman" mee mocht lopen. Blijkbaar waren de negatieve gedachten over de Duitsers bij mij toen naar de achtergrond verdrongen.Ik herinner me nog liedjes als: Heidemarie en Erica, die ik ver na de oorlog ook nog wel eens heb horen zingen en verder ook niets te maken hadden met de nazi's.
We woonden in de van Echtenstraat tegenover het oude jodenkerkhof. Ik weet nog dat mijn zus Dicky en ik eens voor het huis op straat stonden, er lagen toen nog klinkers, en toen beschoten zijn. Althans, daar leek het wel op.Ik keek richting Hoofdstraat en zag daar een lichtflits en hoorde naast mij een raar geluid. We zijn, ik denk door moeder, meteen snel naar huis geroepen en voelden ons weer veilig. Maar wat was dat schrikken. Mijn broer Wim heeft later gezien dat naast de plaats waar wij stonden, een kogel in het wegdek was afgeketst. Hij heeft de kogel later terug gevonden, een eindje verderop richting de molen van Thomas. Later heb ik gehoord dat het een verdwaalde kogel uit een vliegtuig moet zijn geweest want er kwamen op dat moment net een heleboel vliegtuigen over. Die schenen trouwens wel eens meer met kogels te strooien want ik ben ook eens een keer door mensen in de Bentinkslaan (van Dorsten) bij hen in huis gehaald tijdens zo'n vliegtuigaanval. Wij speelden destijds vaak ik het park daar. Er stond een ronde muziekkiosk op een soort heuveltje. Dat heuveltje was begroeid met lage sparren, dus een ideale plek om te spelen.
Van de bevrijding kan ik me nog herinneren dat we eens naar de van Limburg Stirumstraat zijn gelopen toen daar de Canadese bevrijders in lange colonne's geparkeerd stonden.Dat was voor ons, kleine mannekes natuurlijk een geweldig gebeuren. Soms mocht je bij de mannen boven op een van de tanks klimmen. En jonge jonge, wat hadden die lui een lekker wittebrood; en dan die chocolade!! Ook de noodrantsoenenbiscuits gingen er in als koek.
